Augsburg College, Minneapolis USA

Four days since I arrived in Minneapolis 

MN, USA. Moved to campus in Augsburg College. Gone shopping in Target, Marshalls and Cub for tings and food!  I've met my room-mate, she's crazy but fantastic^^  

Tomorrow start orientation, and next week start classes. Wondering how this is going to be! 

KVA SKJEDDE?
Av Beth Svendsen
Klokka ring, og eg må stå opp. Hovudet verkar. Eg prøver å hugsa kva eg gjorde i går, men det er blankt. Eg et frukost, for det skal visst hjelpa. Mamma og pappa kjem når eg nesten er ferdig. Dei lurar på kor eg var i går kveld. Eg hugsar ikkje, så eg svarar ikkje. Dei spør igjen, så eg svarar at eg var med ein ven. Eg kjenner blikka deira følgjar meg, mens eg går ut av rommet.
Dagen etter føler eg meg kvalm. Foreldra mine trur ikkje på meg når eg seier at eg berre er litt sjuk. Den neste dagen liggjar eg i senga, kvalm og spyr. Mamma, som trur minst på meg har kjøpt ein graviditetstest. Eg prøver å forklare henne at eg ikkje er gravid, men ho høyrer ikkje etter. Eg snakkar med heva stemme, og seier igjen at eg var med ein ven.
Eg får ikkje forlate huset. Mamma er urettferdig. Eg har ikkje gjort noko gale. Ho vil snakke med meg, men eg høyrer ikkje etter. Ho skjønar ingen ting. Om att og om att, prøvar eg å forklare at eg ikkje kan vere gravid, men ho tolkar det som humørsvingingar.
Måndagen kjem og eg pustar letta ut. Skulen er like stappa full som alltid, og det stinkar sveitte og parfyme, og noko eg ikkje vil vite kva er. Eg møter vennegruppa, der vi pleier å vera. Eg forteljar om kva som har skjedd denne helga, og Merethe fortel kor eg var. I Tom sitt hus. Eg går før ho har fortalt resten. Resten av dagen går eg i mine eigne tankar, og venter på at dagen skal slutte.
Eg skyndar meg heim. Eg klarar ikkje å slutte å tenkje på det ho sa. Gjorde eg noko når eg var der? Er eg gravid? Slike spørsmål dukkar opp i hovudet mitt. Eg marsjerar opp på rommet og skal sjekka kleda eg hadde på meg, men mamma har vaska dei. Graviditetstesten liggjar på kjøkkenet. Eg må sjekke. Alt stresset har gjort at eg ikkje må på do.
Tom har sikkert kome heim no, så eg skyndar meg bort dit. Han er heima. Eg spør kva som skjedde den kvelden, men det hugsar ikkje han heller. Det han kommer på er at dagen etterpå var han veldig sliten, og låg naken i senga. Då eg høyrte dette, blei eg skikkeleg kvalm og sprang heim att før han var ferdig.
Eg sprang inn på doen og prøvde på nytt. Det gikk. Eg venta, og så var den ferdig. Den var… negativ. Men korleis kunne den vere negativ. Alt som var skjedd, og eg var ikkje gravid. Eg la graviditetstesten på kjøkkenet igjen så mamma skulle slutte å mase.
Ein spasertur pleier å vere avslappande, og klarnar sinnet. Etter ein stund fant eg ut at det ikkje var meir å gjere enn å gi slipp på det, og ikkje tenkje på det meir. Men spørsmålet som satt fast var kven som hadde vert på rommet til Tom viss det ikkje var meg?

DET SKJEDDE
Av Beth Svendsen
(Nynorsk)
Eg vaknar brått og ser på klokken. Den er åtte. Hopper ut av senga og hiver på meg kler. Eg forsov meg. Går opp trappen og finner ting eg skal ha med på skulen. Bussen er gått så sykkelen må duge. Det er ikkje så langt til skulen, men eg vil ikkje komme for seint heller. Har stor fart. Men så kjem eit overgangsfelt. Eg glømmer å sjå meg for og syklar over. På det andre feltet skjer det. Det er ein bil. Ein mørk Mercedes. Eg ser den og alt blir mørkt. Eg vaknar på bakken. Ligger i ein slags dam. Kjenner ikkje at det blir kaldt. Kjenner bare foten min. Det gjer så vondt. Tenker til meg sjølv og ikkje sikker på om eg seier det høgt: eg er så dum!
Vettskremte bilistar nærmar seg. Dei har ringt til ambulanse. Eg får eit teppe å liggje på. Ingen tør å ta på meg. Plutseleg høyrer eg ein som har funnet ein lege. Og dei trenger seg fram gjennom bilene og menneska. Han er ikkje så sikker på kor alvorleg skaden er, så han berre studerer foten min.
Etter ein stund kjem endeleg ambulansen. Men må vente litt til for at folk skal flytte bilane sine. Når dei endeleg kjem gjennom er dei raske. Båra kjem ut, og eg oppå. Blir spent godt fast og inn i sjukebilen. Ho som sitter baki med meg heiter Hanne. Ho tar av meg dei våte kleda og setter på meg ein nakkestøtte.
På veg mot sjukehuset er det mye bremsing og starting. Det gjer så vondt. Mens eg prøver å ikkje tenke på noko, begynner eg å kjenne heile kroppen min igjen. Noko eg skulle ønske eg ikkje gjorde. Eg kjenner at hovudet mitt banker. At tærne mine frys. Eg kjenner at foten min eksploderer innvendig. Og at nakkestøtta gnagar. På vegen spør dei om namn, fødsels dato og nummeret til pappa.
Like før vi kommer fram seier Hanne at det kjem til å vere mange folk der, så eg ikkje skal få eit sjokk. Vi kjem fram og pappa er der. Han held meg i handa mens legene stikker nåler inn her og der. Etter det blei det ein rundtur. Først røntgen, så MR. Men det eg mest hadde lyst til å gjere var å sove. Eg hadde så lyst til å sove, men eg fikk ikkje lov.
Etter undersøkinga får eg endeleg sova. Pappa i ein stol ved sidan av senga. Dagen gjekk fort, og plutseleg var det midt på dagen. Matlysta mi var vekke, men det er normalt. Så pappa fekk maten min i steden for. Og eg sov vidare. Men etter ein stund måtte eg på do. Det betydde at eg var nøydt til å gå på foten. Når eg kom ut igjen var legen der. Han skulle undersøkje foten min. Så han begynte å ta på den. Og då hadde eg nettopp belasta den. Eg låg og vridde meg i smerte. Så slutta han. Han sa at han var redd for at blodårene i leggen skulle sprenge, og eg vart nøydt til å vere der resten av dagen.
Det begynte å bli kveld, og da kom mamma. Ho hadde med seg nye kler og krykker. Litt etter kom ein pleier og sa at eg kunne få lov å gå. Pleiaren tok ut det røret eg hadde i armen som eg ikkje hadde brukt. Eg fekk beskjed om at eg ikkje fekk lov å gå på skulen resten av veka, og måtte passe godt på foten.
Heima igjen og masse trapper. Det gjekk ei veka og eg fekk blåe ringar rundt auga. Den andre veka var det juleballet, men eg gjekk ikkje. Tredje veka kunne eg gå igjen, og i jula vart eg nesten heilt bra igjen.

SLUTT

MARERITTET
Av Beth Svendsen
(Bokmål)
Det er en mørk høst natt. Alle ligger og sover. Vinden blåser i trærne, som skraper mot vinduet. Tom våkner brått av et mareritt, og sitter oppreist i sengen. Han ser seg omkring. Det er ingen der. Han reiser seg og går ut på badet. Setter på springen og spruter vann i ansiktet. Han ser på klokken. Den er fire om morningen. Men går ikke og legger seg igjen. Det klarer han ikke. Så han går inn på kjøkkenet og lager seg noe å spise. Mens han et, dukker drømmen opp igjen i hodet. Han vrir seg. ’Det er bare en drøm!’ sier han til seg selv. Men han klarer ikke å slutte å tenke på det.
Det går en time, men drømmen er der fremdeles. Den går ikke vekk. Han begynner å bli sprø. Han tar på seg klær, og går ut. Han vandrer rundt i den tomme byen. Det er ingen der heller. Alt er stille. Det går en time. ’No skulle det begynne å komme folk’, tenker han. Men ingen kjem. Han vandrer rundt en stund til. Det kommer ingen. Han går hjem og setter på fjernsynet. Det virker ikke. Så han bare sitter i stolen sin og lytter. Det er ingen biler på veien. Han hører etter en stund til. Ingen lyd. Bare vinden som blåser i trærne.
Han er redd. ’Dette skjer ikke. Jeg bare fantaserer!’. Og han stormer ut døren. Det fremdeles ingen der. Han løper rundt i byen. Ikke en sjel å se. Så kommer han til parken. Det er en jente ved vannet. Hun ser ned. Han nærmer seg forsiktig. ’Hvor er alle sammen?’ spør han jenta. Hun svarer ikke. Ser bare ned i vannet. Han prøver å se fjeset hennes. Men ho snur seg. Han ser seg omkring, og så tilbake. Ho er vekke. Han får fnatt. Øynene sperra opp og venter på det verste. Det skjer ingenting. Det er bare stille. Han går hjem uten å se noen. Og prøver tv-en en gang til. Ingenting. Han går rundt i huset. Sjekker om at alt er der. Det er det. No er han sliten. Så han prøver å legge seg, men får det ikke til. Han ligger der en stund og tenker. Tilslutt går han ut av sengen og går seg en ny tur i håp om å se noen folk.
Han drar til parken igjen for å se om jenta er tilbake. Men det er hun ikke. Han vandrer ensomt rundt i byen. Han går til de plassene det alltid er folk, men det er ingen der. Det er som et mareritt som ikke vil ende. På vei hjem ser han noe som beveger seg i skyggen. Han løper etter. Det forsvant. Han er alene. Føler seg forlatt. Han klarer ikke slutte å tenke på at de er vekke. Og begynner å løpe. Plutselig brå stopper han. Det står noen nede i gaten. Han tar et skritt frem. Han skal til å ta et til men blir slått i hodet. Han våkner brått og setter seg opp. Hodet har ikke en skramme. Han tar på seg klærne og springer ut i gaten. Det er folk der. ’Det var bare en drøm’ sier han og går inn igjen.